Doek – losse scene (Berend en Eleonora)

“Wat zou jij mij kunnen bieden dan?” vroeg ze. “Ik ben jong, mooi, beroemd, en wie ben jij?”

Domweg woordeloos keek hij haar aan. Ze had natuurlijk gelijk. Wat was hij ook een enorme idioot dat hij dacht dat ze ook maar iets in hem zou zien. Dat ze hem uberhaupt zag staan was al een mirakel. En nu praat ze ook nog met hem!

Hij kreeg een warm gevoel in zijn buik. Dat gevoel wat hij nog kende uit dromen waarin je terwijl je allang de veertig was gepasseerd toch nog in de klas zat. Iedereen je aankeek omdat je iets was gevraagd door de juf maar je had geen idee wat. Die verlaten angst, die paniek voelde hij nu. Alsof hij in zijn broek had geplast, zo voelde het. Wat afschuwelijk toch dat je je als volwassen vent door een meid die nauwelijks ouder was dan een tiener kunt laten voelen als een klein kind. Dat was onzin natuurlijk, dat deed zij niet, dat deed hij zelf. Al die idiote gedachten komen uit mensen zelf, uit niet-verwerkte frustraties, nooit onder ogen geziene angsten, jeugdtrauma’s en dat zoort zaken. Wat had hij dan wel voor trauma’s? Als hij zich goed herinnerde was hij op school een graag geziene gast, hij deed aan sport, had vriendinnetjes, werd gevraagd voor feestjes, zelfs voor het schoolbestuur, en nu liep hij in Italie als succesvolle bankier die vijf talen sprak en aan toneel deed. Was hij dan niet helemaal prima? Hij begon zich daadwerkelijk een beetje boos te voelen. Wat dacht dit kind wel niet?

“Ik ben Berend” zei hij, met duidelijk een beetje irritatie in zijn stem, gesterkt door een lang gevoelde behoefte zich neer te zetten, zich te verdedigen tegen zijn eigen stemmetjes en zich af te zetten tegen zijn eigen onzekerheid. “Ik ben Berend en ik ben 52. Jij bent jong en mooi zeg je, en dat is helemaal waar. Je bent fabelachtig. Maar toen ik vijfentwintig was was ik ook knap, althans dat zeiden de mensen tegen me. Ik was populair, misschien niet zoals jij maar toch een beetje. Het enige verschil tussen ons is dus dat ik vijfentwintig jaar langer heb geleefd dan jij.”

Ze bleef staan. Ze liep niet weg! Hij ging verder.

“Over vijfentwintig jaar ben jij ook niet meer jong, en waarschijnlijk niet meer zo mooi en beroemd als nu. En wie ben jij dan? Ben je dan minder? Of heb jij dan hetzelfde te bieden als vandaag? Of misschien zelfs meer? Denk je namelijk niet dat ervaring heel wat waard is? En ik jou daarom dus heel veel te te bieden heb?”

Het moet in zijn neder-Italiaans apart hebben geklonken. Het resultaat was evenwel dat Eleonora drie seconden lang ijzig stil bleef staan, zonder een spier te bewegen, niets zei en hem enkel uit de hoogte aan keek. Daarna legde zij haar hoofd in haar nek, draaide zich op haar naaldhak honderdtachtig graden om en baande zich als een perfect model door de verbaade toeschouwers een weg op weg naar de uitgang.

‘Shit’ dacht Berend, ‘dat heb ik mooi verkloot…’

WIP