Doek – Hoofdstuk 1 (Aankomst in Bologna)

Een streep zonlicht viel op het dichtgetrokken rode gordijn van stug nylon, op het formica uitklapblaadje met het lege glas rode wijn en liep via de prullenbak door over de smoezelige vloer van de coupé. De wagon kwam met een schok tot stilstand, knarsend en schuddend. Het pneumatische remsysteem van de trein ontspande zich als een beer die midden in een dierentuin, omringd door geschokte ouders die de oren van hun kinderen dichthouden, een welverdiende, hoognodige, triomfantelijke wind liet. De conducteur riep door de installatie om welk station was bereikt en meldde dat de trein na ongeveer vijf minuten verder zou rijden in de richting van Florence. Enkele passagiers begonnen zich te roeren en hun spullen te verzamelen om zich naar de deuren te begeven en de trein te verlaten, om hun reis op andere wijze voort te zetten.

Berend was gisteravond om tien over zeven met twee zware koffers in de internationale slaaptrein gestapt en vanuit Amsterdam vertrokken. De reis was prachtig geweest, eerst langs oude en donkere bossen in Westfalen en Hessen, daarna zuidwaards, langs de Rijn, langs prachtige rotsige vista’s, de Lorelei, om daarna met een heerlijke avondzon zacht wiegend door het zuiden van Duitsland te glijden, met een glas Riesling, een bord aspergers en een voortreffelijke ham. Zijn gedachten waren alleen maar geweest bij wat komen ging, geen moment bij wat was geweest. De teerling was geworpen.

Hij deed één oog langzaam open en zag, knijpend, door de oogharen heen op het tafeltje de zon schitteren in het lege glas. O ja, hij had inderdaad later ook nog een glas Chianti genomen. Een 7 jaar oude, lekker donker. Langzaam ging zijn andere oog ook open, terwijl hij met zijn rechterhand een beetje zijn ogen behoedde voor het felle ochtendzonlicht. De trein was akelig stil. Had hij een conducteur gehoord? Ze waren duidelijk ergens gestopt.

Langs de deur van zijn coupé liepen inmiddels de laatste mensen de trein uit. Berend keek zoekend naar buiten, op jacht naar een herkenningspunt. Hij zag een stuk verderop een bord, kneep zijn ogen nog eens samen om tegen het ochtendlicht in te zien wat er stond, als een padvinder die een vogel moet identificeren om zijn volgende badge te verdienen. BOLOGNA CENTRALE. Zijn hart schoot in zijn keel en er ontviel hem een godslasterende kreet. Hij moest er nu uit! Dit was zijn stop!

Hij schoot overeind, miste met zijn voorhoofd net de rand van het opklaptafelje en voorkwam net dat het lege wijnglas door de coupé vloog. Hij duwde de fleece deken van zich af die, doordat deze statisch was geworden door het draaien tijdens de nacht, halsstarrig, als een irritant nichtje aan zijn benen bleef plakken.

Het duurde even voor hij zijn vrijheid volledig had teruggekregen en stond op, licht duizelig van de wijn, door het snelle opstaan en door de schrik die er stevig in zat. Hij greep zijn overnight-bag en propte zijn boek, krant, zonnebril en tijdschrift er in, bewust dat hij de voorpagina van het tijdschrift hierbij scheurde. De tas half-dicht ritsend keek hij om zich heen en lokaliseerde zijn koffers. Deze had hij gisteravond joviaal en zich sterk en oppermachtig voelend in twee huppen op de nu toch wel erg hoog liggende bagagerekken geworpen. Het kostte hem nu aanzienlijk meer moeite deze naar beneden te krijgen zonder zich te bezeren of ze klakkeloos op de grond van de coupé te laten donderen.

Met in elke hand een koffer en zijn tas om de nek wrong hij zich door de schuifdeur van de coupé en schuifelde, beladen als een lastkameel, brak als student na een avond feesten op de sociëteit en zwaar geïrriteerd door de stress, zachtjes binnensmonds vloekend en alle Italianen, spoormedewerkers, toeristen en iedereen die hem voor de voeten liep uitscheldend de trein uit, het trapje af en het perron van Bologna Centrale op.

Terwijl Berend hijgend om zich heen keek om de uitgang van het perron te zoeken, floot de conducteur het sein alles veilig, sloten de deuren van de trein zich en zette de Internationale Slaaptrein 6270 zich puffend en kreunend, als een oude en onwillige lastezel, langzaam in beweging richting Florence.